Cocuklarla Degisen Hayat

Gelincik Tarlasi'nin Burcu'su bana cocuklarimla hayatimda olan degisiklikleri sormus. Buyuk kizim birkac gun sonra 15 yasinda olacak. Ondan onceki hayatimizi hatirlamakta bile biraz gucluk ceker gibiyim ama sanirim durumumuz bircogunuzun yazdiklarindan farkli degildi. Daha duzenli ve temiz bir evimiz, farkli onceliklerimiz vardi. Daha cok sinema ve tiyatroya gider, daha fazla kitap okur ve kendimize daha fazla zaman ayirirdik. Mesleklerimiz daha oncelikliydi hayatimizda. O kadar cok vaktimiz vardi ki simdikine kiyasla, ne yapacagimizi bilemeyip s1k1ld1g1m1z zamanlar bile olurdu.

Zeynep, cocuk sahibi olup olamayacagimizi bilemedigimiz ve cocuksuzlugu bir yasam bicimi olarak --dogrusu pek de uzulmeden-- kabul ettigimiz bir zamanda hayatimiza girdi. Pek cok yeni anne gibi ben de cocuk bakimi ile ilgili elime ne gecerse okudum. Okuduklarimin ve gencligimin etkisiyle bol bol ukalalik ettim etrafimdakilere. En yakinimdakileri ve beni sevenleri uzdum o donemde. Hircinligimin sebebi, cocuk bakimiyla ilgili olarak bildigimi iddia ettigim bir suru seye ragmen aslinda kendimden kopan bu minicik varlikla ilgili korkularimdi. Onun aglamasi, gaz sancilari cekmesi, uyuyup da uykusundan kalkmayabilecegi olasiligi ya da sutumun yetmeyecegi dusuncesi beni korkutuyor ve o zamana kadar tatmadigim acilar cekmeme neden oluyordu. O sinirli halimle gaz sancilariyla saatlerce agladiginda ona yardimci olamiyor, esimle annemin kucaklarinda daha cabuk sakinlestigini gordukce daha da hircinlasiyordum. Zeynep uc aylikken annemi Turkiye'ye yolcu ettik. Esim annemi havaalanina goturdugunde belki de ilk defa bebegimle evde yalniz kaldim. O gun Zeynep'in cok siddetli bir gaz sancisi vardi ve o kucagimda avazi ciktigi kadar aglarken bir yandan onu rahatlatmaya calistigimi, bir yandan da caresizlikten onunla birlikte hungur hungur agladigimi hatirliyorum.

Gecmis gun, sonra annemsiz ne zorluklar cektim hatirlamiyorum ama minicik Zeynebim bana kendisine nasil bakmam gerektigini hicbir kitaptan ogrenilemeyecek bir sekilde ogretti. Beceriksizliklerimi yuzume vurmadi, ufacik gulucuklerle, agucuklarla beni s1k s1k odullendirdi. Bana hal diliyle anlatti ki ben ne kadar rahat ve huzurlu olursam, o da o kadar mutlu oluyor. Ondan ogrendiklerimle 3 yil sonra Mehmet'i kollarima aldigimda cok daha rahattim. Ilk dogum sonrasinin acilarini, korkularini Mehmet'le hic yasamadim desem yeridir. (Zaten vaktim de yoktu galiba) Mehmet hemen hic gaz sancisi cekmedi, hem de ilk lohusaligimdaki gibi yedigime dikkat etmedigim halde... Simdi geriye donup baktigimda iyiden iyiye inaniyorum ki, Zeynep'cigimin o sancilari cekmesinin bir nedeni de benim o zamanki ruh halimdi.


Zeynep'in bana ogrettikleri burda bitmedi tabii ki. Yillar icinde ondan bircok baska sey daha ogrendim. Insanin ilk denemesinde basarisiz oldugu bir konudan kacmayip uzerine gitmesinin ve azimle calismasinin o konuda dogustan yetenekli olmasindan cok daha etkili oldugunu mesela... Aci cektigi anlarda ona aci cektiren seyi ortadan kaldirmak icin icimden tasan dayanilmaz istegi bastirip, acisini onunla birlikte kucaklamam gerektigini; biraz daha buyuyup acilarini artik benimle (ya da baska biriyle) paylasmak istemediginde buna anlayis gosterebilmeyi... Bu liste boylece uzar gider.


Oglum Mehmet bir ates burcu olarak (su burcu olan) bana hic benzemedigi icin belki de egitimime en buyuk katki ondan geldi. Analizci bir yapim oldugu icin, insan iliskilerinde birbirini anlamak hep cok onemli olmustur benim icin. Mehmet'i anlamak ise benim icin hep zor oldu ve cok gayret gerektirdi. Onun sayesinde yavas yavas bu anlama gayretinden vazgeciyorum galiba; sevgi anlamayi da gereksiz kiliyor bir yerde.

Hic ummadigim bir zamanda bir hediye olarak hayatimiza giren Rana ise yeni egitmenim. O da bana pek benzemiyor. Herseyi denemek isteyen, insanlari cok seven, sokulgan ve hayat dolu bir cocuk. O elimden tutup beni pesisira surukledikce, normalde yapmaya cesaret edemeyecegim bir suru seyi yapacagim ve yepyeni seyler ogrenecegim kesin.

Uzun lafin kisasi, cocuklu yasamin hayatlarimiza getirdigi bir suru degisiklik var; ama bunlarin en onemlisi bence cocuklarimizin bizi nasil degistirdikleri. Sunu itiraf etmek gerek ki, sevgiyle ogrenilen dersler insana bir omur boyu gidiyor. Ben bu annelik okulunda biraz tokezlenerek giden bir ogrenciyim aslinda, ve boyle oldugumu cocuklarimdan hic gizlemeye calismadim. Hata yaptigimda ozur diledim, insani zaaflarimin oldugunu hep dile getirdim. Onlar da sanirim beni hatalarimla kabul edip sevdiler; belki bu ozelligim daha iyi arkadas olmamiza yardimci oldu ve bircok cocugun anneleriyle paylasmadigi konulari benimle paylastiler. Umarim bu iliskimiz hep boyle devam eder ve yasadigim surece hayatimin parcasi olurlar.